Laatste weekje!

Paar daagjes reizen:

Zaterdagochtend om 06.00u stond onze chauffeur klaar met zijn busje. Met Sara, Hattie, Becky & Anya (de 4 Engelse meiden uit het huis), ben ik richting Dambulla vertrokken, waar we al om 08.30u arriveerde. We hebben ons af laten zetten bij de Golden Temple, waar al volop leven was, zo vroeg in de ochtend. We zijn het hele eind naar boven gelopen, best wel wat treden, maar werden beloond met een prachtig uitzicht. Bovenaan lopen wel tientallen aapjes rond en is van alles te zien. Er zijn eigenlijk altijd aapjes bij tempels, dit omdat mensen eten mee naar boven nemen, als zij bidden. Bovenin zijn ook The 5 Caves, die horen bij de tempel. Hier hebben we uiteraard ook een kijkje genomen. De grotten waren kleiner dan ik had verwacht. Vooral heel veel Buddha, maar wel mooi om te zien. Om 10.30u stonden we alweer beneden. Wat nu?

In Dambulla is er behalve de Golden Temple en de grotten, niet heel veel te beleven. We hebben snel een ontbijtje gehaald en toen de bus gepakt naar het busstation. Daar zijn we nog door een straat gelopen met allemaal kraampjes, allemaal met fruit. Zo leuk hoe ze dat daar hebben uitgestald, ziet er echt gezellig uit. (Misschien moeten we bij Albert Heijn, ook echt trossen bananen op gaan hangen!!). Uiteindelijk hebben we de bus naar Sigiriya gepakt. Ik had een grote stad verwacht, maar dat was het absoluut niet. Wel een gezellig plaatsje, maar geen drukke stad. Het leek eigenlijk meer op een grote woonwijk, vol met guesthouses.
Daar kwamen we aan bij onze guesthouse, die er erg goed uit zag. We hadden alvast uitzicht op de prachtige Lion Rock. In de middag hebben we eigenlijk vrij weinig gedaan. Vooral gechilld, lees: wifi-en, lezen, zonnen. Daarnaast liepen er ongeveer 14 puppy’s rond, dus ik heb me goed vermaakt. ’S avonds heeft de mevrouw van de guesthouse echt heerlijk voor ons gekookt!! De andere meiden waren aangenaam verrast, was zo lekker hadden we bij Rosie nog niet gegeten. Ik vertelde hen dat we dit soort eten in het eerste huis waar ik verbleef, altijd kregen, en zij waren erg jaloers. We zijn vrij op tijd naar bed gegaan en de volgende ochtend zaten we om 07.00u aan het ontbijt.

Rond 07.30u zouden we richting Lion Rock gaan, maar dat werd natuurlijk 08.00u. Ik hou er echt niet van, als mensen zich niet aan de afspraak houden, maar goed.. Om 08.00u vertrokken we dan eindelijk. Het bleek helaas ook nog eens een half uur lopen te zijn. De ene na de andere bus, vol met toeristen, met name Chinezen, reed ons voorbij. Je kunt maar via één trap omhoog, wat betekent dat je achteraan kan sluiten, waar ik echt geen zin in had. Na de kaartjes te hebben gekocht (ruim 4000 roepie voor toeristen, en 50 roepie voor de lokale bevolking: zo jammer..), richting de Rock gelopen. Voordeel is dat Chinezen echt van ieder plantje, boompje, riviertje, bord, dier en zichzelf een foto moeten maken, waardoor wij een hele groep voorbij hebben kunnen lopen. Het beklimmen van de Rock viel dan ook niet tegen. Genoeg traptreden, maar het was goed te doen. Daarnaast konden we aardig door lopen. Opnieuw werden we beloond met een prachtig uitzicht!! Na wat foto’s te hebben gemaakt, en gespeeld te hebben met puppy’s (ik heb geen idee hoe die kleintjes bovenop de rots kwamen..), was het tijd om weer naar beneden te gaan.

Bij het park is een ingang/uitgang speciaal voor toeristen en een speciaal voor de lokale bevolking. De lokale bevolking betaalt erg weinig, maar moet wel heel ver lopen vanaf hun parkeerplaats. De toeristen betalen veel (voor Sri Lankeense begrippen), maar hoeven vrij kort te lopen. Wij hebben blijkbaar ergens de verkeerde afslag genomen en kwamen op de lokale route uit. Eigenlijk hadden we dit al kunnen weten, aangezien er hele groepen schoolkinderen in uniform voorbij kwamen en blij naar ons zwaaide, maar we waren te druk met terugzwaaien en de omgeving ins ons op te nemen. We hebben dus én de volle mep betaalt én de lange route gelopen, de optimale beleving! Uiteindelijk kwamen we uit bij een grote markt, wat eigenlijk best leuk was. Ze verkochten vooral troep (hoedjes, speeltjes, magneetjes, kaarten etc.), maar wel leuk om even langs te lopen.

Toen we van het terrein van de markt afkwamen, hadden we een lange weg voor ons en we wisten totaal niet waar we waren. We zijn maar gewoon gaan lopen in de hoop een herkenningspunt tegen te komen. Na een paar kilometer gelopen te hebben, kwamen we op een kruispunt uit, maar we wisten echt niet welke kant we op moesten. Een tuktuk driver maakte goed gebruik van ons getwijfel en kwam ons meteen helpen. Hij zei ons dat we in ieder geval linksaf moesten, maar dat het wel nog zo’n 3 kilometer was. Gelukkig stemden de meiden ermee in om ons af te laten zetten, waar ik erg blij om was. Het was €0,30 p.p. namelijk, maar zelfs daar willen zij nog wel eens moeilijk over doen… man man man. In Nederland zou ik me voor die bedragen de hele dag rond laten rijden, maar goed.

Daar hebben we ’s middags nog wat zitten luieren, want we werden pas om 17.00u opgehaald. Wij weten eigenlijk zelf niet waarom we zo laat pas hadden afgesproken, maar het zal waarschijnlijk met het verkeer te maken hebben gehad. We hebben daar weer lekker van de zon kunnen genieten en de wifi, dus het was sowieso beter dan eerder naar het huis terug te gaan. De terugweg hebben we er inderdaad langer over gedaan, zo’n 2,5-3 uur. Echt bizar hoeveel je gewoon echt stilstaat en er daadwerkelijk geen beweging in zit. Ik ben al lichtelijk geïrriteerd op de rondweg, maar dit slaat echt alles.

Zondagavond ben ik snel onder de douche gesprongen en gaan slapen. Het plan was om de treinrit van Kandy naar Nuwara Eliya te maken, een must-do volgens iedereen. Ik heb even getwijfeld, maar toen toch mijn wekker gezet. Op maandag ging mijn wekker om 05.45u, ik kon echt niet uit bed komen. Ik zag dat het nog redelijk donker was, dus heb mijn wekker een aantal keren verzet. Ik vond het geen prettig idee om in mijn eentje 20-30 minuten te lopen naar het busstation, want het huis ligt toch wat afgelegen. Om 06.45 ben ik uiteindelijk van huis vertrokken. Ik hoopte echt op een tuktuk die me kon brengen, maar deze zaten echt allemaal vol met schoolkinderen. Ik denk dat de school in Kegalle om 07.00u al begint. Ik ben dus naar het busstation in Kegalle gelopen, waar ik de bus naar Kandy heb gepakt Dit is 33 kilometer, maar we hebben er maar liefst 90 minuten over gedaan om er te komen. Er was van tevoren al gezegd dat het zo lang ging duren, dus ik was erop voorbereid, maar ben nog steeds verbaasd, dat je over zo’n korte afstand, zo lang kan doen. Als je ze verteld dat je daar in Nederland ongeveer een half uurtje over doet, zijn ze echt verbaasd.

In Kandy kon ik vanuit de bus meteen naar het treinstation. Het ging eigenlijk allemaal vrij gemakkelijk. Ik heb ongeveer 20 minuten gewacht en toen kwam de trein al. Ik stond nog op het perron te wachten. De trein gaat niet verder dan Kandy, het spoort loopt daar zeg maar dood, dus ik had verwacht dat iedereen uit zou stappen en ik dan een goed plekje kon bemachtigen. Echter, stapte er bijna niemand uit en de trein zat echt al mega vol. Een wat oudere man, gebaarde naar me, dat ik richting hem moest komen. Ik wist even niet zo goed of ik dat wel moest doen, maar heb het toch maar gedaan. Hij had nog een plekje vrij, dus ik kon naast hem zitten. Hij fluisterde tegen me, dat hij er de volgende halte uit ging samen met zijn (klein)dochter en dan kon ik hun plekje bij het raam innemen. Zo lief!! Na een uurtje verlieten zij de trein. Ik reed helaas in zijn achteruit, dus kon niet zien wat er ging komen, maar het uitzicht was het echt prachtig!!

Bij de halte, waar de lieve meneer uitstapte, stapten ook weer meteen een hoop nieuwe mensen in. Naast en tegenover mij kwamen een oma, moeder, dochter en zoon zetten. Deze moeder sprak goed Engels en was erg geïnteresseerd in waar ik vandaag kwam, hoe lang ik nog bleef en wat mijn plannen waren. Daarnaast heeft ze me goed kunnen helpen met waar ik uit moest stappen etc. De vrouw op leeftijd, vond ik minder leuk. Zij was continu op iets aan het kauwen. Ik heb het vanochtend nagevraagd en het schijnen een of andere bladeren en een noot te zijn. Deze noot geeft rood af en heel de mond en tanden kleuren rood. Het lijkt een beetje op bloed. Ik heb het al heel veel gezien de afgelopen week. Iedere keer als we elkaar aankeken en ik lief naar haar lachte, lachte zij terug met haar vieze rode tanden. Om de zoveel tijd ging ze uit het raam hangen, om dat uit te tuffen en kwam er een soort van bruin/rood spul uit haar mond. Zo smerig!! Maar niemand kijkt er raar van op hier, mensen gaan zelfs aan de kant op het moment dat iemand uit het raam van de trein wil hangen. Heb het meer mensen zien doen, vanaf een afstandje, maar nu zat ze toch wel erg dichtbij.. Ik kan er niet aan wennen..
Het eerste uur was de treinreis niet bijzonder. Vooral als je nog in Kandy bent. Je ziet vooral vervallen panden, rommel, vuilnis, huisjes. Op dit moment zat ik nog niet bij het raam, dus had niet veel gemist. Nadat de lieve meneer was uitgestapt, werd het steeds mooier (en kouder!). De bergen met haar theeplantages zijn zo ontzettend mooi. Ook leuk om te zien is hoe de vrouwen aan het werk zijn op de plantages en de juiste blaadjes er tussen uit aan het vissen zijn, om thee te kunnen maken. Zij hebben een soort van zak achter op hun rug, waar ze de goede blaadjes in kunnen gooien.

Na 4 uur arriveerde ik in Nuwara Eliya, waar ik door een tuktukdriver bij mijn hostel werd afgezet. Ik had voor het eerst in mijn leven een hostel geboekt en ik was erg benieuwd. Ik had een eenpersoonsbed op een zespersoonskamer geboekt. Toen ik mijn kamer te zien kreeg, was het echter een tweepersoonskamer, met twee losse bedden en ik vond het er erg goed uit zien. Ik was blij verrast! Toen ik om 13u arriveerde en vroeg of er nog meer gasten kwamen, zei hij dat ik de enige was die nacht. Niet heel gezellig, maar wel een kamer voor mezelf!

’s Middags ben ik lekker op pad gegaan, iPod in en lopen maar. Eerst ben ik langs Gregory Lake gelopen. Een mooi meer, met daaromheen genoeg te doen. Je kon er paardrijden, er was een soort van mini kermis, je kon met de boot het meer op, of met een waterfiets in de vorm van een zwaan (jullie kennen het wel). Het zonnetje scheen lekker, dus het was heel lekker om even te zitten en te genieten van de omgeving. De huisjes zien er hier allemaal echt prachtig uit overigens. Ook de tuinen e.d. worden hier tenminste netjes bijgehouden en ik heb eigenlijk nergens echt troep gezien op straat! Vervolgens ben ik naar Victoria Park gelopen. Victoria Park was een mooi aangelegd park, maar ik vond het persoonlijk niet zo bijzonder. Daarna ben ik langzaamaan weer teruggelopen naar de hostel. Althans dat was de bedoeling, maar ik was totaal verdwaald. Ook hier maakte een tuktuk driver gebruik van het feit dat ik om me heen stond te kijken, waar ik in hemelsnaam naartoe moest. Hij kende het niet, dus ik stapte eigenlijk liever niet in, voordat ik weer de hoofdprijs kon betalen, maar ik had niet veel andere keus en hij bood aan om het voor me te zoeken. Eigenlijk wel handig, want hij kan de lokale bevolking gewoon in het Tamil aanspreken, en dat begrijpen ze beter dan Engels. Er waren niet veel mensen die de straat of het hostel kende, maar met een beetje moeite hebben we het uiteindelijk gevonden.

Eenmaal aangekomen in de hostel bleek het ontzettend druk. Opeens logeerde er 7 mensen. Kan snel gaan met booking.com. Ik deelde mijn kamer met een Italiaans meisje, waar ik het meteen al goed mee kon vinden. ’s Middags had ik geregeld dat ik dinsdagochtend naar Horton Plains National Park zou worden gebracht. Ik kon het vervoer delen samen met twee Chinese meiden, die in een ander hotel verbleven. Ik vertelde het Italiaanse meisje over het park en die heeft ook meteen geboekt, zonder eigenlijk te kijken waar ze heen ging. Het was trouwens zo koud in Nuwara Eliya, 15 graden!! Op zich ben ik dat wel gewend vanuit Nederland, maar in vergelijking met de 30 graden, in de rest van Sri Lanka, was het echt koud. Daarbij had ik niet echt de juiste kleren aan. Ze hadden me wel verteld dat het koud zou zijn, maar ik had gedacht dat het voor Sri Lankaanse begrippen koud zou zijn. Toen Justin wegging, heb ik hem mijn vest en enige dikke lange broek meegegeven en deze kon ik op dat moment zo goed gebruiken…

Dinsdagochtend ging om 04.30u de wekker, want om 05.00u werd ik opgehaald. Als je iets van het uitzicht wilt kunnen zien, moet je ervoor zorgen dat je rond 7u start met wandelen, anders kan het zijn dat alles dicht zit van de wolken en mist, dat zou natuurlijk zonde zijn. Ik ging in de auto met de twee Chinese vrouwen. Het Italiaanse meisje ging in de auto met 3 Duitsers. We moesten ongeveer een uurtje rijden, door een bergachtig gebied en over kronkelende wegen. Vanuit daar wel een prachtig uitzicht van de zonsopkomt. Vervolgens konden we in de rij voor een toegangsticket. Weer lekker typisch Sri Lankaans, was er maar één ticketcounter, en daar stonden ongeveer 100 mensen in de rij.. Het was blijkbaar goedkoper om met meerdere personen tegelijk een ticket te kopen, dus we hebben met zijn zevenen tickets gekocht. Daarnaast betaalde we ook voor de twee auto’s en twee chauffeurs, omdat deze op het terrein 3 uur op ons gaan wachten.. (Het vervoer kostten ons 3600 roepie met zijn drieën, wat omgerekend €22,- is). Daarvoor moet de chauffeur een uur rijden, vervolgens 3 tot 4 wachten en dan weer een uur terugrijden. Het zal voor hen wel veel geld izjn..
De toegang tot het park kostte ons uiteindelijk per persoon 2500 roepie. De lokale bevolking kan in dit park voor 120 roepie naar binnen..

Met zijn zevenen (2 Chinezen, 3 Duitsers, 1 Italiaan en ik) zijn we het park in gegaan en besloten linksom te lopen. Het was echt een prachtig gebied en heb mijn ogen uitgekeken. De zon begon langzaamaan te schijnen en het was echt heerlijk. Eerst arriveerde we bij mini Worlds End, waar we een prachtig uitzicht hadden. Dit beloofde wat. Na weer een stuk lopen kwamen we aan bij Worlds End en dat was echt adembenemend mooi. Tussen de bergen door heb je prachtig uitzicht op een groen gebied en rivieren/meren. Daar hebben we ons ontbijt opgegeten, wat we hadden meegekregen van het hostel (echt een lekker ontbijt, ik ben echt te spreken over het hostel). Tot slot kwamen we aan bij Baker’s Fall, een prachtige waterval. Het water is er zo helder en het park is door de waterval zo groen. Echt prachtig.

Na 3 uur wandelen kwamen we uit het park. Het was pas 10 uur, maar het leek alsof we er al een hele dag hadden op zitten. Het was heel gezellig geweest met de groep waarmee ik gelopen ben. Wat ervaringen uitwisselen over de plekken die iedereen al bezocht had etc. Ik snap nu ook waarom mensen graag alleen reizen. Je hoeft met niemand rekening te houden, leert onderweg vanzelf mensen kennen en als je er behoefte aan hebt kun je met deze mensen iets gaan ondernemen. Misschien moet ik er ook maar eens een paar maanden op uit trekken… (grapje hoor)

De chauffeur heeft bij het treinstation afgezet en gelukkig arriveerde de trein binnen 10 minuten. Deze keer duurde de treinrit bijna 5 uur. Wel weer een prachtig uitzicht, maar na 2 uur kon ik mijn ogen niet meer openhouden, en heb ik lekker een dutje gedaan. Aangekomen in Kandy, moest ik op zoek naar de bus, en aangezien ik niks kan lezen, van wat er op de bussen staat, was dit een uitdaging. Uiteindelijk heb ik de bus gevonden en ben meteen helemaal voorin gaan zitten, zodat ik goed kan zien waar ik ben, en ik de chauffeur en de bijrijder eventueel om hulp kan vragen.

In de bus zat weer iemand allemaal geluiden te maken, alsof ze iedere keer over haar nek ging. Zo’n ontzettend smerig geluid. Naast mij zaten 3 toeristen, die er ook helemaal onpasselijk van werden. De lokale bevolking reageert er niet echt op en vindt dit normaal.. Daarnaast viel het me ook op, toen het nog niet zo druk was, dat er af en toe mensen naar voren kwamen, om uit de bus te gaan hangen, en er een vieze roggel uit te tuffen. Oh mijn god, zo smerig..

In de bus hier, gaan de deuren niet dicht. Als je wilt kun je dus uit de bus gaan hangen (kon in de trein overigens ook). Op het moment dat de bus vol is, springen mensen er toch nog bij en hangen soms best een tijdje zo uit de bus, omdat zij geen zin hebben om te wachten op de volgende. De bijrijder van de chauffeur laat mensen ook pas betalen als ze in de bus zitten, i.p.v. op het moment dat ze instappen. In het begin vond ik dat eigenlijk wel slim, want dan hoef je niet te wachten op een mega rij voor de bus. Echter wordt het in de bus zo druk, en dat mannetje moet dan overal tussendoor klimmen, en dat schiet dus echt niet op.

Om 18u was ik in Kegalle. Ik ben eerst maar langs de supermarkt gelopen om appels te kopen, want ik had zo’n vermoeden dat het eten weer niet lekker zou zijn. De rest was nog bij een excursie, dus ik heb een heerlijk lange douche genomen. Toen zij om 20.30u in het huis arriveerde en ik rustig op bed lag, om dit verhaal te typen, was er even paniek. Becky schreeuwde over een bosbrand en dat we onze spullen moesten pakken. Zij begon meteen haar tas in te pakken en een aantal andere volgden. Ik had zojuist mijn koffer al ingepakt, omdat ik woensdagochtend zou vertrekken richting Negombo. Dus ik zorgde ook maar dat alles klaar stond.

Mensen staan hier eigenlijk de hele dag te vegen: hun winkel, op straat, in huis, in de tuin. De bladeren en afval wordt dan op een hoopje gegooid en in de fik gestoken. Het is hier alleen zo droog op het moment, dat er meer in de fik was gevlogen dan gepland en het zich langzaam uitbreidde. Het zag er blijkbaar best wel heftig uit, toen ze er langs kwamen. Het ging erover dat we misschien zelf op een andere plek moesten gaan slapen. Ik weet niet wie de brand uiteindelijk geblust heeft, maar na een half uur bleek er niet zoveel aan de hand en was alles onder controle. We konden dus gewoon in het huis blijven. Anders hadden we bij een neef van Amal terecht gekund, maar dat was dus niet nodig.

Woensdagochtend was ik al vroeg wakker. Ik zat denk ik nog in het ritme van vroeg opstaan. Ik heb mijn laatste spullen gepakt, mijn bed afgehaald en heb toen zitten wachten op Amal, die mij naar Negombo zou brengen. Amal is de manager van het vrijwilligersproject en brengt eigenlijk alle vrijwilligers van het vliegveld naar het huis en andersom. Zelf woont hij in een totaal andere plek, dus hij is eigenlijk iedere dag aan het rijden. Eigenlijk hoefde hij mij vrijdagavond pas af te zetten op het vliegveld, maar ik had besloten nog 3 dagen in een Guesthouse in Negombo te verblijven, dus heeft hij me daarheen gebracht. Negombo ligt maar 8 km van het vliegveld, dus dat is goed te doen.

’s Ochtends heb ik afscheid genomen van de groep. Het afscheid met Rosie was een beetje raar. Ik denk dat zij een beetje aangevoeld heeft, dat ik niet zo blij was met haar homestay, eten en de gang van zaken, maar goed.. De rest was erg lief en hoop ze nog eens terug te zien! Aangekomen in Negombo, konden we de Guesthouse nergens vinden. De straten en nummers zijn hier niet helemaal logisch. Zoals eigenlijk niets echt logisch is hier. Wat hier altijd goed werkt, is het telefoonnummer van een Guesthouse/Hostel o.i.d. op te schrijven. Er zijn altijd mensen die voor je willen bellen en dan opeens is het binnen 2 minuten geregeld. Zo ook hier. Amal belde en binnen 2 minuten stonden we voor de deur.

Ik werd naar een prachtige kamer gebracht. Ik was echt blij. Echt een hele ruimte kamer, met 2 zithoekjes, zelfs een eigen mini keuken. De badkamer zag er netjes uit. En er was airco. Vanuit mijn grote balkon had ik uitzicht op het zwembad. Eerst heb ik even aan het zwembad gelegen en lekker een boekje gelezen. Toen ik helemaal oververhit was heb ik een douche genomen en ben ik even gaan lopen. Het leek me verstandig om in het licht alvast even rond te kijken, waar alles was, i.p.v. als het donker is. Aangezien mijn oriënterend vermogen niet altijd even best is. Het strand van Negombo valt eigenlijk zwaar tegen. De zee is erg onrustig en het is eigenlijk niet mogelijk hierin te zwemmen. Daarnaast ligt op het strand echt overal afval. Ik snap er niks van dat de bevolking hier daar niets aan doet, maar gewoon overal maar hun troep neergooit. Dit is zo jammer.. Ook zijn hier nergens strandbedjes die je kunt huren. Alleen de hotels die direct aan het strand liggen, hebben wat bedjes, maar dat is privé terrein. Jammer, want er staat wel een lekker windje. Na de hoofdstraat een beetje doorgewandeld te zijn, ben ik weer teruggelopen. Ik heb heerlijk 2 uur in de zon gelegen en een boek gelezen.

Ik voelde me al heel de dag niet zo lekker, maar besloot dat ik toch iets moest eten. Ik ben toch maar even richting de restaurants gelopen, maar voelde dat ik geen zin had in eten. Bij de supermarkt heb ik voor de zekerheid wat sinaasappels en appels gekocht, voor het geval ik nog honger kreeg. Uiteindelijk heb ik in bed een spannend boek uitgelezen en heb ik best lang geslapen.

Vanochtend kreeg ik mijn ontbijt op mijn kamer gebracht. Zo lekker. Toast met boter en jam, een gebakken eitje, heel veel vers fruit en thee. Het was heerlijk! En ik had weer wat binnen gekregen. De eigenaar had gevraagd of ik van kamer wilde wisselen. (Wat ik ervan begrepen heb, is die andere kamer voor vrijdag geboekt, maar omdat ik pas laat vlieg en de hele dag in de kamer wilde blijven, krijg ik nu een andere). Best bijzonder, want deze kamer is echt groot, met drie bedden, een gehele keuken en een jacuzzi. Maar goed, ik mag niet klagen.

’s Middags heeft een van de eigenaren me rondgereden door Negombo met zijn tuktuk. We hebben een kerkje bezocht, een tempel, de lagoon en de vismarkt. Wat een ontzettende stank, maar mooi om te zien hoe al de mensen hard aan het werk zijn om verse vis te vangen. In de restaurants staat dan ook overal groot aangeplakt dat ze verse ‘Seafood platters’ hebben. Het houdt in ieder geval een groot deel van de bevolking in Negombo bezig. Verder hou ik zelf niet zo van vis, en ik moet ook zeggen dat het er niet zo heel smakelijk uitzag, zo allemaal in de brandende zon op het strand, maar goed.

Vervolgens heb ik lekker aan het zwembad gelegen. Het was vrij bewolkt, maar de zon kwam regelmatig door en het was bloedheet. Aan het einde van de middag heb ik even een powernap gedaan en ben lekker gaan douchen, om vervolgens rond half 6 naar een restaurantje te lopen. Ik wilde op tijd gaan, zodat ik ook op tijd terug kon, omdat de Guesthouse een beetje afgelegen ligt en ik het niet fijn vindt, dit als vrouw alleen te lopen.

Uiteindelijk kwam ik bij Rodeo restaurant uit, een restaurant wat hoog stond aangeschreven op tripadvisor en aangezien en ik heel veel toeristen zag gaan zitten, heb ik daar ook maar een plaatsje ingenomen. Ik zat lekker aan mijn tomatensoep en chicken ceaser salad, toen ik opeens mijn naam hoorde. Ik was een beetje verbaasd, en dacht dat ik het verkeerd gehoord had, want ik zou niet weten wie ik in Negombo tegen zou moeten komen. Toen ik opkeek bleek het Lesley te zijn! Een meisje waar ik nog een aantal dagen mee samen in het huis heb gezeten in Colombo. Ook zij heeft hier een hapje gegeten en we hebben een paar uur gezellig gekletst. Lesley komt uit België en het was heerlijk om na een paar dagen, misschien zelfs wel 1,5 week, weer Nederlands met iemand te kunnen praten.

Vandaag in mijn laatste dag. Ik hoef vanavond pas rond 23u naar het vliegveld, maar het personeel is hier zo lief, dat ik de gehele dag nog in de kamer mag blijven. Zij hebben het vervoer naar het vliegveld voor me geregeld en vannacht om 03.35u vlieg ik eerst richting Doha, Qatar. Vanuit daar door naar Berlijn en dan nog een uurtje naar Dusseldorf. Ik heb nu wel weer zin om naar huis te gaan. Mijn eigen douche, mijn eigen bed. Om Nieki, m’n familie en de diertjes weer te zien. En in iets lekker te eten. Kan niet wachten op een lekker frietje speciaal, een heerlijke maaltijdsalade of een broodje met filet americain!!

Ik ga nog even tannen aan het zwembad vandaag en hopelijk tot snel!